december 17, 2025
fan Sámal Joensen-Mikines
Lege wenten, see, in rots,
it lânskip fan Mikines,
dêr’t de skilder berne waard
en syn namme oan ûntliende,
beide melangoalysk op ’e kaart.
As it lânskip sprekt syn taal,
dan harket hy mei sân pear
earen nei syn eigen aard,
wol dêroan syn namme bine:
‘Oant de dea bliuwsto myn libbensmaat.’
Lit de sinne tusken rots
en wenten skilderje
de see: de weagen as wyt paad
om syn lânskip te ferbinen
mei wat leit wat fierder op ’e kaart.
* Sámal Joensen-Mikines
Skilderij ‘Altyd de see’
Mikines (Faeröereilannen)
december 11, 2025
fan ûnbekend*
Lit oalje net it wetter kleurje
mei de swartste tinten fan de wrâld,
de ierde kin dy oanslach net mear oan
en sil fersinke yn it swarte gat
dat machtigen oan ’t graven binne.
De macht ferslacht in oaljetanker,
leit mei twang beslach op ’t swarte goud
en stekt dêrmei it earste fjurke oan,
oplôgjend as de oalje oeral streamt,
de harsens net mear tinke kinne.
De macht is dan fol yn de oalje,
dronken fan it hearskjen oer de wrâld
en fan it geilen op de fredespriis,
lit him fersinke yn it swarte gat
dat groeven is foar him allinne.
* Yllustraasje ‘Oalje’