september 14, 2025
Mei brede wjukslach kaam er del,
syn flecht wie lang genôch: fan Ruslân
hielendal nei de Legeaën,
boppe Oekraïne tusken drones
dy’t tûzen boargers deaden.
Hy ûnderfûn it as in hel;
it fjoer dat nachts de himel kleure,
wie swart-wyt yn syn ferbylding,
swart wat hielendal út Ruslân kaam,
wyt wat himsels besiele.
Wat wyt is, bliuwt by him yn tel,
hy telt him ryk yn de Legeaën
oan tal kikkerts, mûzen, rotten,
sy beskôgje him as inkeld swart,
mei him falt net te spotten.
Heech sjocht er op ’e greiden del,
as radar om syn proai te spotten,
hat er dy foar eagen krigen,
dan lansearret er himsels as drone,
de jacht foldocht him tige.
september 10, 2025
fan Francisco de Goya*
Sy wie noch jong, har rêch wie rjocht
om oeral sjen te litten
dat har stal der wêze mocht.
Sy wie al âld, har rêch wie krom
fan wat de jierren brochten,
mar wat joech in oar dêrom?
Har stôk wie rjocht, sy folge ’t spoar
fan har bedoarne dochter,
dy’t oan mem joech gjin gehoar.
Sy koe net mear, wie dea-oanein
en stoar, wie gau fergetten,
oer har mem waard neat mear sein.
It wie har mem, de stôk bleau oer
om oan har nei te litten,
’t wie har lot ek op ’en doer.
* Francisco de Goya (1746-1828)
Yllustraasje ‘Mei God har ferjaan, it wie har mem’
Print 16 út ’e searje ‘Los Caprichos’