De spanning fan it jier dêrfoar
behearske noch it skûtsjelegioen:
de lege tredde tree fan ’t poadium;
de deastriid fan in kampioen
fûn nei it slachfjild flink gehoar.

De spanning wie doe fierste grut
mei alve kear op ’t weagjend fjild in slach
foar skippers mei it each op ’t poadium
ferlear sportiviteit gesach:
de Zwaga’s foeren grimich fuort.

Foar elk syn lok yn ’t nije jier,
om ’t wurd dat trije kear is skippersrjocht
en kâns foar fjirtjin op it poadium,
kaam trije kear in bloedgefjocht,
acht wiene inkeld foar de sier.

Wâldsein, De Lemmer en de ein
by Snits, dêr sylden skippers om de ear
foar trije plakken op it poadium;
de Zwaga’s wiene samar klear,
it legioen stie flink ferslein.

De fjirtjinde, mar ’t wie net alles nij,
it skûtsje wol, de skipper stie
desennia al oan it roer,
hy koe in skip fan loef oan ’t lij
en hoegde fan gjinien mear rie:
de earste, Ulbe Zwaga op retoer.

De hinnereis al seis kear kampioen
mei syn ‘Doarp Grou’ dêr’t hy foar stie
lykas Sint Piter mei syn toer
besjocht de Pikmar yn it rûn,
de eagen skerp op Wide Ie,
dochs eaget Fryslân wider oan it roer.

Dus gjin ‘Doarp Grou’, mar eala ‘Frisia’,
it skûtsje dat yn ’t sintrum stie
fan Friso’s gea, it folk fan boer
en skipper, dat mei Zwaga ta
it heechste woe: sa as it gie
de hinnereis, moast Ulbe op retoer.