Mar dochs, it kin wol wêze,
ast sjochst nei lyts Hidaard,
dat slierten it fersiere
om kryst te jaan it aard
dat wisket as it wiere,
mar útglydt op it paad
dêr’t dat him iepenbierre
wat snie teit fan de kaart.

Dy sneintemoarn, de nacht foarby
fan drank en dronken gean,
doe seachst de krystbeam al
fan fierren net mear stean,
de brek kaam foar de fal,
dat rêch en earms gjin sier
mear joegen oan it stal,
de dream foarby.

Dyselde moarn by’t opgean fan
de sinne stie in elzebeam,
fersierd noch mei de rest
fan ’t jier foarby, syn bêst
te dwaan om mei it ljocht
fan loft en wetter stal
te jaan oan djippe dream
dy’t wierheid brocht.