Se bealgje fjirtjin dagen lang:
fûl skuorre oan de skoat,
it swurd derûnder stekke
mei in dweiltrochwiete poat,
de loete yn de fok
troch spieren dy’t ferrekke,
dan… de kloaten foar it blok,
want fyftich wiken lêste rang.

Se namen ’t lêste plak net mear
en spilen op ‘e poat:
‘Wy ha ek wat te sizzen
as bemanning op ‘e float,
wy sette jim foar ’t blok,
om net de boat te missen
hysje wy ús eigen fok:
wy komme as feriening gear.’

It earste oerlis foel deryn
as twirre yn it seil:
‘Mei ús falt net te spotten,
alve kear, dat is it peil,
dan bisto kampioen,
dêr wolle wy foar wrotte!’
Sa hat VSB it wûn,
lavearjend, mar ek foar de wyn.

* Vereniging van schippers en bemanningsleden

De see, de stilte fan de spegel
dêr’t it blauwe swurk op leit,
gjin suchtsje foar de dynamyk,
mar meastal is de regel
dat de wyn de septer swaait.

Se lizze yn de bûtenhaven,
foar it Starums froutsje ree,
mar ha it seil stiif op ‘e gyk;
se swijt noch, swier ferslave
oan de rykdom fier oer see.

Wa kin wjerstean har stúmjend swijen,
wis de skûtsjeskippers net;
foar ’t poatsjebaaiende publyk
is ’t starten in stil lijen,
mar har frouwewil is wet.

Dan falt har each op noch in skûte,
reade streken yn de fok,
se blaast har azem oer de dyk,
krekt op ‘e skûtsjerûte,
’t lok komt foar de frouweflok.