Se hawwe tusken asbest wenne
mei kleurich read en blau derfoar,
de susterflat, ferpleechstersherne,
tichtby it sikehûs en spoar,
yn tsjinst it wyt, dêrbûten kleurich
en doe’t se einlings giene foar
emansipaasje, koe elk hinne
dêr’t frijheid skreaun stie op ‘e doar.

De susterflat wie gau feroare
yn wenplak foar in grut ferskaat
oan kleurich folk dêr’t winst foar gloare
yn lege hier en hege steat
fan frijheid, azemjend de romte
dy’t útsicht joech as wie ’t in plaat
natuerlik libben, reid en blomte
mei op ‘e achtergrûn de stêd.

Doe kaam de wize heit, de pater,
dy’t spriek fan ôfbraak foar de bou
fan trije hege flats mei pakes
appartemint en fan syn frou,
mar foar’t se dêr nei boppen klimme
om te genietsjen fan de fleur
fan âlde dagen, komt noch immen
foar ’t swarte asbest, sûnder kleur.