Wylst buien driuwe út it westen oan,
leit yn de glêde grêft de griene skûte,
pronkjend foar de tsjerkegongers op ‘e rûte
nei it evangeelje op dy sneintemoarn.

In skrouske wyn waait de gesichten del
dy’t inkeld sjogge noch de strakke stoepe
dêr’t de tegels klomjend tsjininoarren krûpe,
sa ferwachtsjend rein en heil op ’t hurde fel.

Mar foar’t de sinne bûcht foar waar en wyn,
bestruit er ’t hiele ierdryk mei har strielen
om it wetter fan de himel mei te dielen:
diel myn ljocht yn evangeeljekleuren yn.

Mar sjoch, de tsjerkegongers sjogge ’t net,
sy bûge no en aansen wer de holle;
by it evangeelje dat sy hearre wolle,
falle kleuren soms noch bûten harren wet.