Fan Egypte oant de Eufraat
hearske kening Salomo
mei yn it hiele ryk sjaloom;
de foarsten brochten skiep en ko,
elk stie by him yn ’t skaad.

As de sinne wie syn wiisheid,
syn begryp sa wiid as ’t strân,
hy seach noch fierder as de see;
de foarsten hiene foar ’t ferstân:
hy sprekt it wiere pleit.

As syn heit skreau hy ek lieten
oer de fisken yn de see,
de seders fan de Libanon,
oer slangen, fûgels en it fee,
sa joech er bisten stim.

Mar it wrinzgjen fan syn hynders
riisde oer de Libanon,
it wie syn machtspreuk yn de klim.

* Yllustraasje út in njoggende-ieuske bibel

Se kamen foar de kening-rjochter,
de iene yn de earm de dea,
de oar it libben, sy wie klear,
beseach de kwestje nochter.

De mem mei ’t kâlde bern koe wize
op ’t ruiljen yn de neare nacht,
sy sliepte, sloech op ’t bern gjin acht,
it libben wie betize.

De mem mei ’t waarme bern ûntkende
by heech en leech, sy wie gjin hoer
dy’t ruile bern, soks wie har oer,
sy hie gjin deade berne.

Doe kaam oan ’t wurd de kening-rjochter:
‘It swurd dielt wat noch libben is,
elk is dan foar de helte wis.’
’t Ferfolch komt daliks, tocht er.

De mem fan libben koe wol grize,
de oare mem keas foar de dea,
doe wie it foar de kening klear,
hy die it op syn wize.

* Nicolas Poussin (1594-1665)
Skilderij ‘It oardiel fan Salomo’