Het was een zoektocht naar geluk
voor Psyches diepste wezen,
liefde voor een leven lang,
een geven en een nemen
met als partner Cupido.

’t Was Persephone die haar bracht
een kistje dat gesloten
was, een kwelling psychisch lang,
want in de onderwereld
was geen plaats voor Cupido.

Voor Psyche was het goud te zwaar,
te groot ook het verlangen
om nog langer door te gaan;
het deksel kon niet keren
schoonheid voor ’t geluk bestemd.

Voor Psyche was de dodenslaap
voor eeuwig haar bestemming
als nog langer Cupido
haar liefde had onthouden,
maar zijn kus werd haar geluk.

* Schilderij ‘Psyche opent het gouden kistje’
(1903 – 117 x 74 cm.)

Zephyros nam haar op zijn adem mee
en woei als westenwind naar ’t oosten,
waar koelbloedig als haar bruidegom
het afschuwwekkend monster wachtte.

Maar toen zij vlogen boven Middelzee,
liet Psyche van haar liefde horen:
‘Waai naar Cupido, de zee is koud,
Zephyros, laten wij gaan liggen.’

De westenwind blies uit met meegevoel
als briesje, om haar niet te storen
legde hij haar wiegend in het gras,
zodat zij van haar lief kon dromen.

De wind was weg toen zij nog zonder doel
ontwaakte in het warme oosten
voor een dichte deur, die vroeg aan haar
de kier naar Cupido te maken.

* Schilderij ‘Psyche opent de deur naar de tuin van Cupido’
(1903 – 109,5 x 72 cm.)