Ik stie dêr mei de hân foar eagen,
ferskuorrend, mar Elia sei it moast,
want Baäl waard sa romme,
gjin begrutsjen, nei de hichte ta!
Sa binne wy doe klommen
op ‘e Karmel, ’t wûnder barde hast.

Teminsten dat woe ha Elia,
dy’t op ‘e knibbels lei foar God de Hear;
‘k moast sân kear rap nei boppen
oft in teken oan de himel wie,
de lêste kear ha ‘k roppen:
‘Ja, in wolkje as in hân, net mear!’

Doe moast ik fleanend hurd nei Achab,
de kening dy’t it earst mei Baäl hold,
ik drafke nei de hichte
fan de foarst: ‘De stjalprein komt deroan!’
Hy ried fuort nei de lichte,
swarte wolken binne oer him skood.

* Jacobus van Looy (1855-1930)
Skilderij ‘Elia op de Karmel’

Twa alters waarden op dy boud,
foar Baäl earst en foar de Iene
letter, dûbelop sa’t soks doe gie,
twa bollen waarden stikken houd,
dy’t foar de offerflammen wiene.

Do Karmel hast de prysters heard,
dy’t âlen om it fjoer fan boppen
fan har god, dy’t him net hearre liet
yn tongerklap, op fjurrich mêd
gjin nocht hie oan har hjitte koppen.

detail

Elia hast allinnich sjoen,
hy wurke earst mei streamen wetter
foar’t er frege oan de Iene fjoer,
de dei loek doe al nei de jûn,
de flammen lôgen efkes letter.

Do Karmel giest de hichte yn,
mar stiest ek stevich op ‘e ierde,
seachst hoe’t dûbelop wer ienheid waard,
de geast kaam op dy as de wyn,
dy’t fan de seekant rein oanfierde.

* Johann Heinrich Schönfeld (1609-1684)
Skilderij ‘Elia op de Karmel’