Dêr hearde hy de Iene:
wat er op ‘e Hoareb moast;
doe hat er al syn soargen lost,
it kwea dat minsken diene.

Elia moast doe komme
út ‘e hoale foar it ljocht;
in teken dêr’t er lang nei socht,
hat him folslein ferstomme.

Gjin minske hie fan stoarm ferlet,
dat yn de twirren wie God net.

De ierde skodde dat it die,
it beevjen lei net yn Gods rie.

De Hoareb waard yn flammen set,
mar yn it fjoer wie God ek net.

In lichte koelte striek foarby,
Gods wurden klonken op ‘e nij:

‘Elia, do moatst rinne
foar feroaring yn de wrâld,
sadat der komt in nij bewâld,
dan sil it rjocht wer winne.’

Skilderij ‘Elia by de Hoareb’   

Elia’s libben stie doe faai,
hy moast dus wol bewege
nei de fiere wyldernis,
naam allinnich moedeleazens mei,
’t profeteboadskip rûn sa mis.

Gods boade joech him swijend del
mei lege siel en mage
oant in oare boade sei
dat syn hertslach wie by God yn tel,
nei ’t iten moast er wer op wei.

Elia iet it skonken brea
en dronk it wetter, dat him
moed joech en op fuotten brocht
troch de wyldernis nei ’t goadegea,
dêr’t hy Gods boadskip bringe mocht.

* Daniele da Volterra (1509-1566)
Skilderij ‘De profeet Elia’