Elia harke nei de rop
dy’t spriek fan ûnrjocht, skeinde frede:
‘Sprek tsjin kening Achab op
oer moarderij yn ’t hôf fan Eden.’

De kop fan Achab kleure read
doe’t hy syn fijân seach, de tinzen
kamen wer: profeet fan neat,
in foarst hie rjocht op eigen grinzen.

Mar hûnen wisten fan gjin grins,
sy hiene Nabots bloed opslikke,
’t wie itselde: boer of prins,
se koene ek in foarst berikke.

By Achab kearde grutskens om
nei rou, in sek kaam om him hinne,
bûgde holle, rêch wat krom,
sa koe de kening ek wol rinne.

* Cornelis Jetses (1873-1955)
Yllustraasje ‘Elia set Achab teplak’

Mar Achab, kening-buorman, liet
syn eagen oer de druven gean
en seach in hôf mei krûden;
hy hat boer Nabot sinten bean,
’t wie tsjin de tried.

De heitekoarde troch de tiid
sloech Achab út syn krûdefjild,
mar net de keninginne;
wa hie it oer in knoarre jild…
it gie om striid.

Izébel smeide in komplot
en brocht boer Nabot foar ’t gerjocht
fanwege dûbel laster;
twa tsjûgen liigden ûnfertocht…
wa tocht oan God?

Dat Achab kriich syn krûdehôf
nei ’t oardiel fan de stiennedea,
útsprutsen oer boer Nabot;
wa mealde om syn deade lea…
dy waarden stof.

* Maarten van Heemskerck (1498-1574)
Ets ‘Nabot stiennige’