De fûke wist it op ‘en doer
net mear
en tocht, dit draaien rint ris fout
en dêrom sloech er lyts alarm.

Want hieltyd lytser waard it net,
’t koe net,
’t wie foar syn taak net mear fertroud
en doe’t de spin kaam, wie ’t te let.

Sa waarden wyn en wetter ien
fan sin om goed te dwaan,
allinnich mar de hichte yn,
in brêge tusken grûn en loft te slaan.

De stoarmwyn sloech it libben skean,
it wetter weakke grûn
dy’t woartels gjin hâldfêst mear bea,
sa hat de âlderdom de geast wer jûn.

De hege brêge wie doe wei,
bleau oer de einichheid:
ferbining mei syn deade lea,
sjoch hoe’t der wer in nije brêge leit.