Dêr sylt it noch yn âlde tiden,
heit oan ’t roer en mem de rest,
op rûte nei op nij in fracht;
foargoed foarby, dat wurk hat west,
sy ha foar bern en skûtsje striden.

Dêr leit it noch, al jierren letter
sûnder helmhout oan it roer,
in rom te iepen foar de fracht,
skelet foar duvel en syn moer,
heal op ‘e wâl en heal yn ’t wetter.

De roef hie ús sa smûk omsletten,
noeget hjir it minne waar,
de durk hold nachts oer my de wacht,
heart hjir noch inkeld drip en baar,
sa leit ús skip sawat fergetten.

De skipper tinkt oan âlde tiden,
lit it each dan fierder gean
op rûte nei fernijde pracht:
de mêst sil yn de koker stean,
dan wurdt wer mei syn skûtsje striden.