Ik kin de bermen tille
op hannen, nei ferrin
sweef ik op rook fan blommen
omdat ik lichter bin.

Ik lânje op ‘e strjitte
deunby in hagedoarn,
de skerpte wol my prikke,
de bloei is read fan toan.

Hy kin de tiden mjitte,
omdat er útsicht hat
mei staar op beide eagen
dy’t sjogge sokssawat.

Soed er de tiid noch witte
fan bermen op ‘e hân
fanwege wite wille
mei eachweid oer it lân?

Ik seach de seis ynienen
hingjen by it skulpepaad,
dêr’t noch gjin minsken wiene,
selskip lei net yn syn aard.

Ik socht it yn de hichte
neffens Lukas syn ferhaal,
in tou wie net ferplichte,
mar spriek kleare kleuretaal.

Sachéus, tusken blêden,
tocht hy wie fan seizen klear,
hy koe him sels wol rêde,
seach sa oer it hiele hear.

Ik ha Sachéus holpen út ‘e dream:
dat graaie hjoed gjin skande is,
hy tusken oandielhâlders sitte mei
of sels noch heger yn de beam
en dat sân hasten jild is sûnder mis
de keninklike hearewei.