Hy boude wer de alters op
de hichten foar it stjerreleger,
bûgde dêr foar elke wijde peal;
syn soannen brocht er fan de top
de delling yn, it fjoer die ’t wurk net heal.

Sa gie it nei de hichte ta
dy’t foar Manasse waard ta lichte,
want yn Babel kaam er yn de sel;
hy moast it wer fan bûgen ha,
lei no de holle foar de Iene del.

Manasse hie ’t mei bylden hân
en mocht wer Juda’s kening wurde,
dy’t ferneatige elk ôfgodsbyld;
heit Hizkia’s foarbyld hold doe stân,
gjin bern hat letter noch de flammen field.

Yllustraasje ‘Smeekbea fan Manasse’

Babels kening Berodak-Baladan
hie in brief oan foarst Hizkia skreaun,
in lokwinsk foar syn betterskip;
it hie wat fan in goede freon,
mar ’t boadskip wie beladen.

In grutte delegaasje fan gesanten
kaam út Babel nei Jeruzalem,
wat foar Hizkia earfol wie;
hy liet har alle skatten sjen
as wiene it syn klanten.

Nei ’t bûtenlânske selskip kaam Jesaja
yn ’t paleis en sette út syn stim:
‘Neat bliuwt fan al dyn skatten oer,
foar Juda is de saak ferlern,
’t folk rint oan Babels leie.’

Juda’s kening bûgde doe de holle,
’t oardiel fan de Iene wie him goed,
want duorje soe syn eigen tiid
dy’t trochgie op deselde foet,
hy soe ’t net oars ha wolle.

* Reliëf mei Berodak-Baladan