Yn de leafdessymfony
groeit it bern nei syn bestimming,
sjongt de libbensmelody
troch te jaan en yn it nimmen.
Op ‘e grins, folgroeid yn jierren,
klinkt syn kleare stim fan fierren.

As it libben leafde mist,
kin it bern gjin wize hâlde,
skril is ’t lûd as fan in bist,
’t wraakliet is foar âlde wrâlden.
Op ‘e grins, net mear te kearen,
klinkt syn skreau, wanhopich bearen.

Skilderijen fan de Finske skilder Akseli Gallen Kallela

Ik sjoch de flear syn wite blommen
klimmen as in doweflecht,
fersiljend boppe lege wolken;
wat is skyn en wat wurdt echt?

Ik wit dat fruchten komme sille
oan de stâle fan de bloei,
dat siedden út ‘e wiere ierde
opstean ta in nije groei.

Ik rin de grize dyk oer fierder
mei de eagen op ‘e kym,
it asfalt lûkt oan beide fuotten,
wylst ik sykje nei de rym.

Ik rymje ierde op ‘e himel,
it ferline op it hjoed,
de lege wolken op ‘e blommen –
doweflecht en sjoch, ’t is goed.