Op freedtejûn foar ’t skûtsjesilen
is ’t skippersfolk yn Grou op reuny,
wurdt frege nei hoe hat it west
en witsto wol dat dy en dy…
it is in spul fan dielen,
dat der klinkt dan gjin protest.

De boargemaster hâldt in rede
oer sile mei de holle by it roer;
foar sokke skippers op har bêst
bliuwt wol in blanke beker oer,
want sa hâldt men de frede
sûnder ’t read fan in protest.

Twa dagen letter is it oarloch,
want Siete* wint, mar kriget in protest
en dêrom rint de kop him oer
fan gleone grime, mar ’t stiet fêst
dat Lammert** gunt in oar doch
ek wat oars, it brein by ’t roer.

* Siete Meeter fan Boalsert
** Lammert Zwaga fan Langwar

Hy hie dy nacht wol lekker sliepen,
sei de skipper op it earste plak,
Rienk, âldste soan fan Ulbe Zwaga:
‘Mei mear wyn it seil wat flak en is it blak
dan leit it kampioenskip iepen.’

De moarns hat er de loft earst skôge,
iepen, sels gjin wolkje oan de kym,
gjin waar foar ien fan Ulbe Zwaga:
‘As ’t sa bliuwt, dan wurdt it grif in krym,
gean wy te moster en te lôge.’

De moster soe sa skerp net smeitsje,
alle skûtsjes dreauwen nei de start,
dy’t útsteld waard, gjin krym foar Zwaga:
‘Ast net kin, dan wachtsje wy in hoart,
mar dêrnei sille wy him reitsje.’

It ôfstelskot hat nimmen rekke,
mar it rekke wol it skippershert,
ek fan de kampioen, Rienk Zwaga:
‘Ik hie leaver syld, dit is it net,
dochs kinne wy de flagge stekke.’