Wa kin om matearje hinne,
’t is de keale werklikheid,
mei kleur is neat te winnen
as wat skyngesellichheid.

’t Selskip swijt faak foar bewenners
mei in útsicht nei de kym,
se fiele wat ferlern is,
werklikheid ferwurdt ta skym.

Se stjitten tsjin de poarte mei in mêst
en kamen sa yn Brielle.
Dêr makken se de Geuzeflagge fêst
en koene fierder sile.

Oranje, blanje, bleu, mar net yn ’t want
fan ’t seilleas blauwe tsjalkje.
Dat hat giel-swart mei wetterpoarte spand,
it doek fan ’t Snitser folkje.

De stiennen poarte én dy op it doek,
wa kin sa’n byld ferjitte?
De wylde bylden op it wite doek,
dy lit ik no mar sjitte.

Ik rin foarby it grutte bankgebou,
sjoch tiden hawwe tiden:
de kleuren fan oranje, read, wyt, blau
ha neat mear fan it striden.