It wie moarns net om oan te sjen,
it flakke wetter yn de mist
foarsei in misse skûtsjedei;
de skippers wisten: dit is ’t
net, de lêste wedstriid giet ferlern.

De sinne friet de dize op,
de Snitser mar kaam foar it ljocht
sa as de iere moarn foarsei;
de skippers wisten: dit doocht
net, de lêste wedstriid wurdt in flop.

Mar as de stilte seit fan ho,
dan komt de fantasy op gong
en sleept de fjirtjin skûtsjes mei;
de skippers wisten: dit sjongt
fier, de lêste wedstriid wurdt in show.

It trille boppe de seedyk
en op it wetter leine twirkes
dy’t net heger kamen as it swurd,
de tugen woene net omlyk,
it swit rûn oer de lippen yn it burd.

Der rûn in trilling troch de lea,
wylst hiel syn rûge troanje blierke
op it earste plak, want neat gie mis,
hy kniep mei Boalsert oaren dea,
syn lange libben wie mei lok wol wis.

Hy heinde alle twirkes op
en seach it troch de glêzen sitten
ûnder hege spanning, sûnder wurd
oer wat him spile yn de kop:
De Jouwer earste mei it swit yn ’t burd.

Dêr dreau it op ‘e finish ta,
’t ferskil wie suver net te mjitten,
J en B gelyk fan seil en fok,
wa kaam op ien en wa waard twa?
It burd net, mar de troanje blonk fan lok.