Bestimming hat in eigen aard:
in ideaal foar letter,
op ‘e wjukken fan de ear,
ferslein mei gouden letter.

De wjukken slaan de ôfstân fuort
en litte tiden jeie,
swierte sakket nei de grûn
dêr’t jagers hjerstmis jeie.

De kop is ûnder, heech de sturt,
wat sprekt fan kearde stimming;
flecht is oan de ierde bûn
en hat in einbestimming.

Streken sloegen ticht, gjin paad
rûn fier, ferbrutsen foarmen
fan de groei nei eigen aard,
dat bûgde ûnder stoarmen
út ‘e swartste loften, haat
fan leken dy’t mar doarmen.

Ut ‘e gaos wei ûntstiet
de driuw om bleat te lizzen
wat noch skeppingsfoarmen biedt:
natuerlik keunstwurk dizze
âlde stobbe, krekt as hie
dy har noch wat te sizzen.