In allochtoan út ‘e Ardennen
reizge nei it lege midden ta;
as ûnderdak foar yn de simmer
woe dy Belch in blauwe tinte ha.

Om oan it griene gea te wennen,
keas er foar syn kano ek dy kleur;
dat driuwfermogen wie foar ’t wetter,
tagelyk foar ’t lykwicht en de fleur.

Dy simmerjûn siet er yn ’t griene
midden, oeral gers en beamteguod;
it waard mei bearenburch wol better,
troch dat brune rekke hy gau fuort.

Dat de Ardennen noch bestiene,
wist er yn syn djippe dream net mear;
syn strôteseagjen sloegen alle
beammen om, sa wied er yn de wear.

Hy liet syn kano doe ek falle
mei in plûns yn lykwicht yn de feart;
it griene skeat mei gong troch ’t blauwe,
yn de fierte lykwols gie ’t ferkeard.

De kanokleur loek wetterplanten
en it einekroas út harren rêst;
sa soe it grien twa dammen bouwe,
dat it driuwfermogen rekke fêst.

De bearenburch hie goede kanten,
liet it Fryske folkskarakter sjen;
in boatwein soe de haadrol spylje,
Belgysk lykwicht wie noch net ferlern.

Sa koe de boatweinboer beswylje
’t wettergrien, hy joech de Belch wer loas;
dy waard yn ’t blauwe ljocht let wekker
mei yn hier en noas it einekroas.

De wite stien yn diggels brutsen
lit de rjochting sjen
nei’t iere lok fan beide minsken,
letter yn twa stikken lutsen,
yn it iene ek de bern.

Yn blauwe stien troch streamen slipe
komt it wyt op kop
as teken fan it skomjend wetter,
earst noch wikend, yn syn gripe
fierde ’t him doe fierderop.

Gjin streamen fan miljoenen triennen
koene dizze stien
bewege tusken Auschwitz’ bylzen;
’t kapke sjocht men mar allinnich,
’t ûnderste dat wit gjinien.