De wurden woegen nei de grûn,
ferswierre noch mei rubber, read
en grien, in dûbel feest yn ’t rûn,
de pylk ferwiisde nei de sleat.

Wol deale, sjoch nei earder en omheech:
twa flaggen op ‘e skuorrenaal,
dy wapperen in feest teweech,
fertelden byldzjend in ferhaal.

Yn jimme tiid, Huub en Marion,
gjin sjeas of koets, stap yn de koer,
omheech mei fjoer foar de ballon
en flean as feest hiel Fryslân oer.

No lûkt it Fryske oerwâld my deryn,
it reidfjild oan de igge fan de feart,
myn each bedrinkt him oan it weagjend grien
en freonlik slingerjend bin ik by steat
wer stil te stean, ik nim der noch mar ien.

Der fjouwert nachts wolris in merje yn
myn dream mei hoeven fan beton en stiel,
dy sûpt it grien mei skrobske swolgen op,
wat oerbliuwt is in weagjend modderwiel
dêr’t ik yn slingerje mei pinekop.