Dit is een waar gebeurd verhaal,
hoe Rosamund, het liefje van de koning
diep verscholen was in ’t labyrint;
zij weefde ’t beeld van ridders in de strijd,
door edelvrouwen trouw bemind,
want ieder hechtte aan moraal.

’t Gebeurde dat de koningin
vernam het vreemde doolhof van de liefde
in het midden van het labyrint;
zij spon voor het gevecht een zijden draad,
die dienst deed als een routelint,
gewapend ging zij ’t doolhof in.

Zij knielde voor de derde maal,
keek uit het raam, verlangde naar haar minnaar,
maar zag niemand in het labyrint;
’t gordijn bewoog en in de spleet verscheen
de vrouw van adel met het lint,
zij hechtte, maar niet aan moraal.

* Ontwerp voor het schilderij ‘De schone Rosamund’
(circa 1916 – 60,6 x 48 cm.)

Daar zat de Vrouwe van Shalott,
haar leven lang gevangen in de toren
met een spiegel voor slechts stom contact,
een weefgetouw voor ’t vast te leggen beeld,
zo was haar lot.

Toen zag de Vrouwe van Shalott
een stoet, traag volgend de geliefde dode,
meer vertelde haar de spiegel niet,
maar wevend wist zij ’t leven is maar kort,
het voelde rot.

Daar zat de Vrouwe van Shalott,
terwijl ’t verliefde paar liep langs het water,
meer vertelde haar de spiegel niet,
maar ’t weefgetouw vernam haar bonzend hart,
haar klaar complot.

Toen sprak de Vrouwe van Shalott:
‘Ik ben dit leven moe om al die schimmen
in de spiegel, die niet meer vertelt,
en laat het weefgetouw voor wat het is,
ik keer mijn lot.’

* Schilderij ‘Ik ben de schimmen zo moe’
(1915 – 100 x 74 cm.)