Meie wite leeljes tsjûgje
fan in mem fan fjouwer bern
dy’t sels net stimme koene,
inkeld harren holle bûgje
om yn ’t moarmer mem te sjen.

Se fiere no har eigen libben,
blanke leeljes yn de knop,
gjin oare kar as sels te bloeien;
yn mem har geast de ribben
fan de stien mei ’t klaverblêd derop.

De moarntiid hâldt de siken yn
en ’t wetter tusken wâlen flak,
ek holpen troch de flat en ’t dak,
net bûchber foar in bulte wyn.

Mar fierderop bedûkt de bak
de dridze, tagelyk noch wat,
yn djipte rustich yn de rêst:
’t kanon dat foar de start it skot
lost, foar it skûtsje ’t earste rak.