De wyn noardwest, de loft berûn,
de reiden bûgden djip,
Wâldsein jûchheide, ’t waar wie sûn
foar wâlpublyk en skip.

It skip, al faak de kampioen,
wie yn in djippe dip:
It Hearrenfean hie noch neat wûn
en op ‘e trim gjin grip.

It startskot foel, it skip kaam min
op gong, it hold net oer;
it wie de skipper* net nei ’t sin,
hy wipte oer it roer.

En sjoch, it skip kaam yn de trim
en bûgde as in reid,
it song syn âlde liet: ‘Ik stim
my ôf op hoe’t it waait.’

De harmony fan skip en wyn
brocht Tjitte* nei plak twa;
de flagge kroep de mêst wer yn,
sa woe de freugde ha.

* Tjitte Brouwer

De twirren strieken oer de Ie,
wylst spannings troch de ieren jagen
hoe’t it skûtsje it hjoed die
en oft de trie it hâlde soe,
it wiene iepen fragen.

De Drachtsters brûsden oer de start
as woene sy de striid hjoed winne.
Hiene sy fiktoarje sward
of dat it swurd it hâlde soe?
Men liet de fragen rinne.

De skûtsjes leine op ien ear
en tilden ’t loefswurd út it wetter,
fleagen fierder as in spear,
mar oft it blok it hâlde soe,
it antwurd kaam wat letter.

De Drachtsters brûsden oer de Ie,
wylst spannings troch de ieren jagen,
om’t it skip noch earste wie;
doe foel in blok, dat wie de ein
en ek fan alle fragen.