De hoop sil libben bliuwe
dat de bôge fan de rein
mei kleur beskriuwe
sil de minskeflecht:
oan beide kanten
’t lêste ein

Yn 2008 fleane
en folmakke
delkomme
mei lok en seine

De hannen, waarm fan wollen want,
bekuollen yn de dize
wylst ik my bûgde nei de pelikaan,
syn flecht ferwachtsjend út it grize,
bleau hy laitsjend oan de kant
om hoe’t ik op ‘e kofje kaam.

De rûte wie noch lang net rûn
op hichte fan de tsjerke
mei de fûgels yn de sneinske pronk
dy’t neat fan ingels hiene, flerken
fêst as oan de tûken bûn,
fan ’t gloria sels net in fonk.

De sinne kaam as pelikaan
my laitsjend read foar eagen
doe’t ik fierder rûn en sitten seach
op ’t deadehôf in blauwe reager,
fol ferwachting op wat kaam:
dat hy as fjirde heger fleach.