Wâldsein, it skûtsje yn de rêst,
de molewjukken yn it krús,
it plaatsje op syn bêst,
sa binne beide thús.

Mar lizze ûnder seil is gjin Wâldsein,
dus lit de wjukken draaie
en draai it túch de hichte yn,
dan wurde slaggen slein
mei skoander waar en wyn,
want hjoed sil ’t waaie.

De mar fan Heech, de wolken as dekôr
foar op ‘e foargrûn striders
dy’t foar de heechste eare gean,
de hals noch heech, want foar
de start hoecht ’t skip net skean,
dat bart troch dieders.

De die by ’t wurd, dat oer de weagen sjit:
‘Wy lizze bakboard, draaie
en gau wat, bliksem, oars protest!’
De holle wiet… fan ’t swit:
‘Wy hiene der hast west,
mar lit mar waaie…’

’t Wie hjit by Starum op ‘e dyk,
wat ynhold dat it folk wol reve
koe, in inkeling oan ’t bleate fel
ta, want de dykfloat wie ek net gelyk,
sjoch nei de skûtsjes… it soe heve!

De Lemmer wie by Starum fel,
it skip foer op itselde wetter,
dat foar Jelle* wie de see gelyk;
it dykpublyk seach op De Lemmer del,
syn kopplak koe lykwols net better.

Doe sloep de moardner tichterby,
’t fatale skot fan ‘yn de knipe’
troch de Jouwer, ’t skip lei as in lyk,
fan ien nei fiif wie foar De Lemmer nij,
dat Jelle hat syn messen slipe.

* Jelle Reyenga