Feestlik moat de kotter lykje
oan it anker fan de hoop
mei neat bysûnders te ferlykjen
as de himel troch de teleskoop.

Mei gjin sifer en gjin letter
laadt de flok de akku’s op,
gjin fonk springt oer it boaiemwetter,
wa’t it lijen treft, dy hat in strop.

Yn lange nachten siere ljochte
liken fan it túch de grêft en kolk,
dat skûtsjes yn it each fan ’t folk
beskine fan ’t ferline ’t sljochte.

Hoe sierlik lykje simmers marren
mei de float fan skippen foar de wyn,
lavearjend mei it wetter yn
de waring sa’t se harren warre.

Se bealgen lykwols yn de beage,
kroaden it ferline yn it rom
en rûnen fan de swierte krom,
’t bestean dêr’t sy de sier yn seagen.