Yn Starum hie it folk de hichte socht,
wylst bern har op it strân fermakken
mei wat oars as ’t skûtsjespul,
foar dûbel L* in wreed gefjocht,
want Jelle** naam rûch Rienk*** te pakken.

Al yn Terherne hie it oarloch west,
wat útrûn op in flop foar Jelle,
dus gjin frede, earder wraak
op Starum mei in bakboardstest,
mar ’t wie de fraach oft hy dy helle.

De fjildslach barde by de boppeboei
mei as kanon de lange loete,
sjittend oer de liuw syn roef,
it achterdek kaam yn de knoei,
foar Jelle blaam en ek in boete.

De striid hat west, mar nimmen wit de rest;
dêr fart er, oer de streek as twadde,
nêst Wâldsein, dy’t earste waard,
de priis en preemje fiele bêst,
mar net wat op it slachfjild barde.

* Ljouwert en De Lemmer
* Jelle Reyenga
** Rienk Zwaga

Earnewâld, de wyn súdwest,
it Sigersdjip rjocht yn de wyn,
it wâlpublyk wie entûsjast:
‘It wurdt wol wat,’ rôp Sigers Tryn,
‘dit plak foldocht my bêst!’

’t Lytse skûtsje fan Súdwest
foer fleanend troch it Sigersdjip
en klapte tsjin De Jouwers kont:
‘Dit is wol wat,’ rôp Tryn, ‘ferhip,
se sitte daliks fêst!’

’t Jouster skûtsje krige gong,
fleach stjoerleas op ‘e helling ta
en botste tsjin in stielen skou:
‘Dit hat wol wat,’ rôp Tryn, ‘no sa,
de wâl op mei in sprong!’

Earst de hannen yn it hier,
doe triuwend tsjin de skeinde kop,
sa kaam it skip wer fan de kant:
‘Dit ’s neat,’ rôp Tryn, ‘se hâlde op,
foar my is dat te ier!’