Ik fyn op ’t lid in skyfke
fan sulver mei in doel,
mar hoe wit ik it liet
fan leafde fan dat wyfke,
wannear’t der net in laptop stiet?

Dan rin ik flugger fierder
op gers dat hurd en koel
ferwiist my nei papier
oer ealfrou en har ridder,
fereale, mar it kealle swier.

Hoe soe ik dan net fleane,
werom foar myn gefoel
nei brulloftsbermen dêr’t
no trekkerspoaren steane
en as se meane, bin ‘k te let.

’t Is wier dat yn de rin fan dagen
spanning spuit it swit
út poarjes fan in brutsen lea
dy’t stadich hielje ûnder fragen
dêr’t men swier mei sit.

De swierte wurdt nei wiken lytser,
en it lichte grut,
it wiere teltsje werklikheid
en sjoch, dêr fljocht as flinter fytser
dy’t ta antwurd wurdt.