Har maten ha de mar as mêd
fan swarte twirren oer it wetter
dêr’t fûl striden wurdt foar doarp of stêd
mei tugen heech foar ’t winnen
earst de priis, de wimpel letter,
mar bealgje yn de sinne?

Dêr lizze foar de swiere taak
de stielen hynders mei as stringen
kabels, hysjend, sakjend withoefaak
om effisjint te tillen
en it measte op te bringen,
mar tugen foar de wille?

Ien stelling wie der mar:
gjin preek op dizze snein
yn ’t flakke Goaiïngea,
nim leaver Gau foar kar
en rin it hiele ein,
dyn siele lijt gjin skea.

Herfoarming kaam diskear
fan Luthers Goai yn ’t gea
mei felle preekstoelstoarm
dy’t raasde oer de lear
fan sit mei stive lea,
dyn siele wurdt hjir waarm.

De spiker op ‘e kop,
it rint op bûten út
mei noch in lêste klap:
begjin en set him op,
de himel ta beslút
beriksto stap foar stap.