It wie in sweven dat my dreau,
in heale foet mar boppe berm en dyk,
dreau ik troch gers en piipkrûd hinne
en ûnder ’t sweven sûnder gaslûd preau
ik swietrook fan in mêst of gyk,
gjin suchtsje lykwols wiisde mei derhinne.

Doe’t de holle riisde,
kaam de wolkpylk foar it ljocht
dy’t my de rjochting wiisde
nei de brêge dy’t ik socht.

Ik dreau deroer, in breedte fan
wol sechtich jier en seach it lizzen yn
de Aldfeart, wyt fan maitiidssinne;
it folle sweven hie my yn de ban
fan foet oant holle mei de wyn
yn ’t seil, mar sjoch, it jonkje wie allinne.

Mei sizzen krijt men net it antwurd:
wrinzgjend sprong it wylde bist
oer terpen, rjocht de poaten, hals en sturt,
mar bleau doe stykjen, sizzend: ‘Sjoch, dit is ’t!’

Fan fjouwerbaans nei twa nei inkeld
seit it measte fan ’t parkoers:
hy jout as loads troch mannich hege bult
de stille kano’s oan sekuer de koers.