De jongste, rimpen, rûch yn burd en hier,
woe nei de takomst ride, want
dêr lei it Fryske keunstiis klear,
de âldste woe oars oan de swier,
yn tiid werom, de kant
út fan de ommekear.

In houtsje hjir, in klapreed dêr, sa ried
ik nei de wetterpoarte ta
op keunstiis fan de âlde tocht
mei twa gesichten, mar doe liet
it siedplús los en ‘k ha
de redens boppe brocht.

In lytse pleats as in ikoan
fan bodzjend folk yn it ferline,
it wyt sprekt op in oare toan
fan byldzjend folk om foar te skinen.

Elizabeth as in ikoan
fan bylden kommend út ‘e siele,
jout oaren de betsjutting oan,
wol hichtepunten mei har diele.

Sa ljochtet op in nij ikoan
út Ruslâns ieuwenâlde boarne
dy’t streamt fan doe oer hjoed nei moarn,
oerdei de sinne, nachts de moanne.

As lêste Leo as ikoan
fan tsjinner om it byld te wijen,
Immanuel wurdt sa Gods soan
om al it âlde te fernijen.