Alex* koarre argewaasje,
’t wie de man mar min nei ’t sin,
dus moast it ta op in beslút,
mar earst derút syn yrritaasje:
‘Sels tefolle kaviaar,
komt minsken ta de strôte út!’

’t Hiele jier troch skûtsjesile
is in skipper wol nei ’t sin,
mar wie it goed foar it publyk?
Dat wist op ’t lêst net wat der spile:
‘Wer dy seilen op ‘e mar,
wy rinne ús de skonken bryk!’

Mar it hold wol fan sensaasje,
’t siet der elke wedstriid yn
dat wiffe skûtsjes sloegen om,
foar Alex wie it argewaasje,
foar ’t publyk de kaviaar,
dat lake him de strôte krom.

Ut ‘Skûtsjesilen’ fan Lieuwe Pietersen

* Alex Brinksma, foarsitter fan de SKS

Hy hie in hert fan suver goud,
sa waard fan Siete Meeter sein,
dêr kaam noch by syn djippe fielen;
gjin rust ûntstie troch sâlt of rein,
hy wie mei hegerop fertroud.

De namme Piter stie him oan,
in man fan ienfâld yn ’t paleis,
sa soe syn eigen skûtsje hjitte,
mar wa’t net hat oranje fleis,
krijt yn it seil gjin gouden kroan.

Troch ’t silen rekke ’t hert fan slach,
dat Siete sloech in searje oer,
hoewol’t it yngie tsjin syn fielen,
want yn de djipte bleau hy poer
foar goud, hy woe wol graach oerstaach.

Doe kaam de keninginnedei
nei-oan, sadat it spannend waard,
want soe it goud of sulver wurde?
It gouden hert lei yn it skaad,
om’t sulver skynde op syn wei.