Har polsslach joech it ritme oan,
de skonken krigen it te pakken
dat de dreamen waarden wrachtich wier;
by harres wie syn slach in swakke,
foel al krassend út ‘e toan.

Sy wie al oan de ein en stie
te sjen nei syn beskieden riden
doe’t se foel, in slach yn pols en dream,
mar nei de gipsearm komme tiden
dat it bloed krûpt sa’t it gie.

Wat ek ’t begjin fan alles wêze mei,
de skeppingsdie of lûde knal,
de ierde kaam op tiid op wei
en waard unyk yn it hielal.

Want alles kriich syn eigen tiid en draai,
de sinne foar it waarme waar
en boppedat foar ljochtskyndei,
bespile ek de romtesnaar.

De waarmte rôp it ierdske libben op
dat loek nei skipper nêst syn God,
de hân oan ’t roer en heech de kop,
want nei de hichte wie syn lot.

De liere draaide heger as de toer
it doek dêr’t hy de wyn mei fong;
sa sylde ’t skip de marren oer,
wylst hy oan ’t roer de psalmen song.

En oan de ein fan ’t draaien yn it rûn,
by’t sakjen fan syn seil en stim,
ha toer en mêst de hichte fûn:
as punt de stjer fan Betlehem.