Hy wenne oan de oare kant,
ik koe syn blikken wein,
mar fierder wie gjin line spand,
lit stean de peallen slein.

De foartún leine tûken yn,
de oanset ta in krús,
en stiennen hied er al lang lyn
bestimd as wolkom thús.

It hûs joech gjin beskutting mear,
de muorren skreauden lûd,
it dak wie âljend yn de wear
en siet him op ‘e hûd.

Dy moarns droech hy syn krús stil mei
nei ’t stienbêd fan it spoar
dêr’t hy it lêste boadskip lei,
doe smiet er him derfoar.

In finger lit it bakbist farre
yn de waarmte fan de hut
mei swarte kofje en in simmerliet;
de skipper sjongt, mar sûnder wurd,
omdat it tinken al wer giet
de kant út fan it laden en it barren.

As ’t skip wer ien wurdt mei de fierte,
fantasearje ik it byld
fan kleuren, grien de greide, blau de mar
mei heech dêrboppe, sa’t it fielt,
sweef ik fan kealte nei myn kar:
de simmer, want dit fielen wol ‘k wol witte.

foto fan gemeente Snits