Se sniene oan op harren rûte
boeien messkerp foar de rest
dat bloed ferkleure ’t stielen wurk,
mar nimmen tocht oan skuld of boete,
inkeld klonk soms lûd protest.

Doe op ‘e grins fan tongertiden
wiisden leaden loften mâl,
de swiere klap kaam op ‘e durk;
it wie de ein fan al har striden,
lamslein lizzend oan de wâl.

Hy lûkt de fuorgen yn it lân,
patroan om mei it sied te follen
foar de baat fan ’t eigen laach,
sa hâldt hy it bestean yn stân…
foar miuw, de mûzen en de mollen.

It minskdom libbet net by bou
allinne, wol ek fierder dolle
kranich foar it kanolaach,
natuerlik glidend troch it nau
om ’t hert mei djip gefoel te follen.