Men priuwt it swiet
dat rjocht fan stâle
linich ’t wiet beswimt;
in steatlik liet
klinkt tusken wâlen,
mar foar wa bestimd?

Wannear’t de boer syn trekker keare
kin op hurde ûndergrûn,
gjin lege toanen yn de berm,
dan sjongt de bân yn ’t rûn
syn liet, it rendemint ta eare.

Lit kleuren fel fertelle
fan har fiktoarje op it fjild,
it pompeblêd as fuotbal,
de bloesem it jûchhei:
se draaiden as de swellen,
gjin seare wurgens ha se field,
nei ’t gloeiend skot in koprol.
Read hingje se derby.

Hoe kinne se sa roaie,
har priis krekt tusken berm en dyk,
it glês yn tûzen stikken
klonk as in lûd jûchhei:
se dronken om te goaien,
it seil noch foddich op ‘e gyk,
mei gleone koppen mikke,
read hingje se derby.