De maitiid spielt de droechte oer it lân,
de boer sjocht it mei niget oan,
stekt rôljend mei in plastic bân
de sompe nei de snilekroan.

De oare side fan de Grienedyk
beweecht it blau foar it geniet
fan sikers nei it himelryk
dat fol mei snilekroanen stiet.

De simmer jaget wetter oer it gea
foar sompen fan mar oardel dei,
omdat Gerbrandy fûn dat nea
it wetter wurdt de ein fan wei.

Wat moast it oan de peal earst wenne,
earder kleure troch de miuw
dy’t tajoech oan syn wite driuw,
no stekt yn ’t hout in strielantenne.

De kij dy’t oer de swierte balte
fan de molke yn it jaar,
ferstjoere mail nei mail, ’t klinkt raar
mar ’t boadskip sjit nei lichter halte.

Sa kin de striel ferbining meitsje
tusken eufory en down
en bringt yn kleur de hichteclown
it swart-wyt fielend fee oan ’t laitsjen.