Wa’t oer grinzen hinnegiet,
wit: aksje ropt reaksje op,
de skoaten oan, de dekken wiet,
noch efkes fierder, dan de strop.

Mar los kaam doe de skoat,
gjin man oer ’t Grouster board.

Trije skûtsjes oer de grins
fan ’t striidfjild om wat hegerop
te kommen, want dat wie de tins…
it koe feroarje yn in strop.

It kaam net ta ’t protest,
de trije fûnen ’t bêst.

Huzum hie gjin reef deryn,
wie ’t oer de grins of krekt dêrfoar?
De mêst bejoech it troch de wyn,
mar loek oer ’t dek gjin bluodrich spoar.

Ferwûne waard gjin mins,
dêr lei de krekte grins.

Hylke is goed tachtich wurden,
nei in koarte sykte samar wei,
yn libben wied er koart fan wurden,
om’t er faak de keale wierheid sei.

Hylke hie syn bril fergetten,
want it lêzen gie de man min ôf,
tsjin skoalle hied er him fersetten,
Jikke* lies foar him, dat die se trou.

Hylke waard as held beskôge,
helle út it wetter wei in bern,
as anty-held hat hy meitôge
syn ferlies, oan him noch lang te sjen.

Hylke, skipper mei de mûtse,
hjit of winterkjeld, hy hie him op,
syn byld bliuwt by, net wei te poetsen,
oan it roer mei in markante kop.

* Jikke de Boer, syn frou