De âlde griene soe wer sile
op Langwar, it wie in set al lyn,
mei sicht op ’t wetter en de hichte;
der stie lykwols tefolle wyn,
dus waard wat heve soe, net spile.

De âlde griene sil wer blinke
foar Langwar, al is it foar de show
em moat de skipper ’t seil rap strike,
it wurdt in saak fan hjir en no,
earst tinke en dan tsien kear winke.

Hoesa op ’t wetter konsternaasje
troch in botsing fan ballon en mêst?
De fleugel is de rjochtingwizer,
it kleure doek skoot kreas dernêst…
de graasje fan in demonstraasje.

Gjin skipper, mar wol ien dy’t stjoere koe,
al wie it op it droege:
Alex Brinksma!
Se diene sa’t hy hawwe woe:
in feart oer alle boegen.

Hy moast it roer ienkear út hannen jaan,
syn namme waard heech eare:
Alex Brinksma,
do koest it mei de mûle dwaan,
dyn wurd wie net te kearen.

Eks-skippers hâlde har komselden stil,
ek net de man mei eare:
Alex Brinksma;
der waard net harke nei syn wil,
syn eare wie beseare.

De winter makke iepen wûnen hiel,
in folchskip kriich de namme
Alex Brinksma!
Hy naam wer oan it striidspul diel,
mei eare, ûnbeskamme.