‘Ik swalke hiel de ierde oer,’
sei satan op ‘e fraach fan God,
dy’t dêrnei opspriek oer it dwaan en
litten fan syn tsjinstfeint Job, it wat
en hoe wie klear, fan lange doer.

‘Gjin wûnder, as de dei sa klear,’
sei satan, ‘want hy hat it bêst
mei syn besit en jo beskerming,
mar besoargje jo him lêst nei lêst,
dan hat er gjin fertrouwen mear.’

God joech doe Job oan satan oer
as hie Hy gjin ûntferming,
mar it wie net fan sa’n lange doer.

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Satan oer Job’

Earst libbe Job as rike foarst
mei fee, net mear te tellen,
sa’n bestean foldie him goed;
it wolkom klonk foar elke gast,
dy’t fan syn geast ferhelle.

Sân soannen hie er op ‘e noed
en fierder soargen trije
dochters foar it tal fan tsien;
mei bern en fee wie ’t libben goed…
koe ien it better krije?

De soannen fierden faakris feest,
mar koe dat sprekken lije?
Job brocht offers, foar elk ien,
want wie it feest wol yn de geast
om al it kwea te mijen?

Yllustraasje ‘Job, syn frou en bern’