‘Ik swalke oer de hiele wrâld,’
sei satan op ‘e fraach fan God,
dy’t dêrnei opjoech fan Jobs dragen
sûnder mar ien flok oer ’t swiere lot,
syn lijen liet de duvel kâld.

‘Gjin wûnder, mei in sûne lea,’
sei satan, ‘sjongt er mei yn ’t koar,
‘mar siik sil hy Jo grif ferflokke.’
Mei sok praat, dêr wie hy duvel foar,
ek mei de die, de twadde kear.

Doe sloech de satan Job syn hûd
mei swolms, fan holle oant de tean,
sadat er mei in diggel skrabe
middenyn de jiske, sûnder klean…
oer God spriek hy oars net as goed.

* William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Job yn de jiske’ 

Sjaloom, dêr sit er foar syn wente,
Job, de heit fan tsien,
dy’t by de âldste ’t libben fiere;
hy hat foar har syn plicht al dien,
no giet syn hert nei alle dieren.

Wat no, in feint dy’t rint as boade,
hymjend ropt oer kij,
it ek hat oer de ezelinnen;
Sabeeërs joegen har derby
en lieten ’t fee as eigen rinne.

Sjedêr, in twadde feint as boade,
roppend oer it fjoer
dat alle lytsfee rap fertarde;
gjin skiep of geit bleau doe noch oer,
de hoeders koene har net warre.

Noch ien, dêr hast de tredde boade
mei in min berjocht:
Chaldeeërs stielen de kamielen,
it joech neat dat in jongfeint focht,
se lieten him de skerpte fiele.

Net mear, dêr is dan al de fjirde
mei wat snijt troch ’t hert,
want koe wol ien sa’n stoarm oerlibje?
De tsien oan ’t feestmiel slagge ’t net…
wêr moat in heit dan noch nei stribje?

Neaken bin ik op ‘e ierde kommen,
neaken gean ik ek werom,
de Hear hat jûn, de Hear hat nommen,
syn Namme jou ik alle rom.

* Yllustraasje ‘Job en syn húshâlding’

** William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Boade mei ûnheilstiding’
Yllustraasje ‘Jobs soannen en dochters komme om’