De nije skipper fan De Lemmer,
Ale*, oars sa kalm as wynkrêft twa,
fernaam it spande trijedûbel,
by himsels en by de Reyenga’s,
wat wurke net, mar remme.

De beide soannen fan heit Jelle**
koene Ale wol as skipper sjen,
mar foar ’t gefoel foar heit wie ’t dûbel,
want itselde bloed krûpt ek by bern…
wa soe har dat fertelle?

De skipper hat it roer yn hannen,
ek by wynkrêft njoggen op ‘e wâl,
syn taak is soms wol trijedûbel;
’t bearde yn de kop fan Ale mâl
en ek by beide soannen.

De stoarm bedarre, elk koe ’t fiele,
by krêft fjouwer woe De Lemmer sile.

* Ale Zwerver
** Jelle Reyenga

It lytste skûtsje fan de float,
de SWH, wie earder kampioen,
de tiid fan de tradysje,
dus hie it as in treintsje rûn
en moast it oars oan board.

De skipper moast as fuotbalcoach
de spilers hifkje en wa’t net foldie,
ferfange, gjin tradysje,
mar wol modern, rap út ‘e rie,
de echte skûtsjekoarts.

De helte waard de wacht oansein,
ek Albert Salverda, in fearnsieu trou,
syn heit hold fan tradysje
as yn in houlik, man en frou,
dat rûn ek as in trein.

De coach hie al de boei op ’t each,
der brûzjend skerp op oan as nûmer ien,
DE as de tradysje;
it waard dat jier in plakje tsien,
mar dochs… it skûtsje fleach.

Foto’s út Skûtsjejournaal 1998 en 1999