Mei iepen eagen hjir op ierde
rûn ik mei jim op om oan te sjen
hoe’t Tobit skrepte foar de minsken,
sa hat hy de eachopslach ferlern,
mar God seach oan syn goede dieden.

Mei Tobias ha ‘k ûndernommen
wat foar hannen wie op ’t libbenspaad;
de fisk om ’t kweade te ferdriuwen:
lever, hert en galle joegen baat,
it libben waard troch God ferromme.’

De mannen lieten har doe falle,
fol respekt foar ingel Rafael.
‘Oerein,’ sei dy, ‘om God te loovjen!’
Fuort wie hy yn minder as in tel,
earbiedich bûgden beide hollen.

* Rembrandt (1606-1669)
en Salomon Koninck (1609-1656)
Skilderij ‘Rafael giet by Tobit wei’

Mem Anna seach it net mear sitten,
mar noch altyd stie se op ‘e dyk
om út te sjen, doe seach se beide
nei har kommen, wie de wrâld te ryk
en liet dat mei har triennen witte.

Heit Tobit woe ek bûten komme,
mar hy stjitte, blyn noch, tsjin de doar,
doe smarde Tobias de galle
op syn eagen, want dêr wie dy foar,
dat Tobits eachweid waard ferromme.

Om’t Sara by de poarte bleaun wie,
helle skoanheit Tobit har rap op,
lûd priizgjend God en ek har âlden;
’t brulloftsfeest fan ’t pear rûn nei de top
nei’t elk sân dagen freugde preaun hie.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘De genêzing fan Tobit’