Zeus, de haadgod fan de Griken
kaam by syn Olympus del
op syk nei Hades, Snitser hel,
mei kreaze froulju sa’t it like.

Want yn Hades wol ’t net brâne
lykas yn in oare hel,
in Gryk hâldt dêr in ielglêd fel,
ek dames komme dêr telâne.

Zeus sonk hastich nei it djippe,
slij nei froulju as syn diel,
mar boppe kamen drek en iel,
in flok rûn oer de god syn lippen.

Kompensaasje joech de merke
fol mei dames, blank en bleat,
yn ’t rêd dat rap nei boppen skeat,
hold Zeus wol fjouwer yn syn flerken.

Dy deis woe hy de wrâld ferkenne,
by de wite muorren wei
nei… wat koe ’t skele, him gjin barst,
hy naam elk hoekje mei,
want sa wie Benne.

Hy wie gewoan as hûntsje berne,
mige, skite, ’t hearde sa,
en snipte út en troch in woarst;
it rûn op skiten ta,
want dat moast Benne.

Ynienen hearde hy ien rinnen
dy’t him rôp, net ûnbekend,
hy stie ferstive, want hy doarst
net nei dy lilke fint,
sa trille Benne.

Hy moast noch oan syn namme wenne
as de baas him rôp, mar ’t waard
no tiid, hy draafde sa’t it moast
as jonkje nei syn aard,
want sa wie Benne.