Want nei de winter skynt
de sinne folle sterker
as de stêd de Snitser bynt.

En losser wurdt de geast
dy’t waait mei alle winen,
nei it easten noch it meast.

De skippen lizze klear,
de farlju kinne kieze
út wat lykje mar in pear.

De blauwe bylket grut,
it frachtskip is in lytse,
mar dy farre hjoed net fuort.

Want op in oseaan
heart earder wat seeweardichs
om de weagen te ferslaan.

Sjedêr de Nautilus,
by ’t Snitser folkje passend,
yn dy geast begjint it dus.

Mei de earms de hichte yn
de fijân yn de eagen sjen,
dêr’t wreed it tsjuster hearsket,
klap nei klap as wied er blyn
foar ’t skeinde stal dat neat mear kin.

Heech de earms, mei lûd jûchhei
wurdt fierd it feest, elk oan te sjen
no’t frijheid hearsket ûnder
’t klappen fan foargoed foarby
it âlde sear, hjir komt it bern.

Fielend foar in nij begjin
fan frede jouwe sy har del,
tenei wurdt nimmen romme,
rom is ’t hôf dêr’t alles kin,
sa nêst swart-wyt in kleurich fel.