Wylst Holofernes dêr sa lei,
foaroer en slop, de drank socht
yn de kop syn eigen wei,
gjin tinken oan in nachtferhaal,
socht Judit yn har geast nei ljocht
op ’t lêste fan de generaal:

O, Heare God,
Jo hawwe alle macht,
sjoch no yn goedens op my del,
hoe’t ik yn dizze nacht
jo erfskip feilich stel,
lit slagje dan myn plan,
o, Heare God fan Israel,
de dea oan dizze man.

Se naam it swurd en sloech twa kear
fûl op ‘e nekke, ’t bloed rûn
by it bêd del, sûnder ear
stoar sa de stoere generaal…
de striid waard troch ien frommes wûn,
it wie foar ’t lân in hiele haal.

* Caravaggio (1571-1610)
Skilderij ‘Judit en Holofernes’

Eunúch Bogoäs ferhelle
Judit dat sy noege waard as gast
om har dan op it feest te earjen;
se knikte, wist hoe’t soks ferrinne moast,
mar soe dat oan gjinien fertelle.

Holofernes spatte fonken
fan ferealens doe’t sy by him lei
oan ’t miel, hysels lei ’t oan op drinken,
safolle dat de holle him neat sei…
en Judit murk it, hy wie dronken.