Gapjend fan de koarte nacht
beseach de reager ’t jachgebiet
fan ’t eigen stammelibben út:
gjin fiskje noege ta de died,
der siet net oars op as de wacht.

Wachtsjend mei de dolk foarút,
dêrachter fel it giel fan ’t each,
de hals in s fan sjit mar ta,
de bûgde rêch as yn in weach,
naam sy op ’t lêst in heech beslút.

Fleane moast wol, mar net heech,
de lege mage hold dat tsjin
op flecht nei har toiletgebiet,
sa hie de moarntiid dochs noch sin,
al wie it lykwicht hâlden dreech.

’t Lykwicht tusken hap en knap
beseach de reager relatyf
yn ’t ljocht fan ’t eigen spegelbyld,
want wetten hiene neat om ’t liif,
it wetter bea dy oan as grap.

Doe gie ik nei it Frysk Jeruzalem,
dêr’t wyn de krêft is fan it brûzjen
oer de mar, it heil fan Snits;
ynienen hearde ik in sûzjen,
seach har sweven yn in flits,
de geast fan wyn, noch sûnder stim.

En fierder rûn myn paad fan op ‘e syk
nei lea en geast, net skieden bliuwe,
mar in ienheid wurde op it feest;
ik fûn ’t ynienen by de liuwen,
ynspiraasje fan it beest,
oranje âljend oer de dyk.