De muorren binne keal,
de toer is út it sicht,
de klokken hingje stil
en sille net mear liede;
de yngong eaget keal,
de spikers sette ticht,
dit alles nei de wil:
gjin wurden, wol de dieden.

Wat hat dy fisk foar sin?
Gjin wurd oer hoe’t er swimt
of út it wetter springt,
want lit him no mar stikke;
de yngong eaget min,
gjin spiler dy’t dat nimt
en dy’t de bal dêr bringt,
gjin wurd mear om te kikken.

De himel is ’t domein
fan streken yn de kleur
dêr’t alles wol om draait:
de leafde foar oranje;
god as begjin en ein,
wa’t oars seit, is in seur,
de geast dy’t ivich waait,
treft doel mei fromme franje.

Ik gie ’t gebiet fan stilte yn:
ûnwêzentlik foar each en ear
stie ûnder beammerigen
in ramp as wie it lang al lyn
dat minsken hjir de deaklap krigen.

It wie gjin dream, ik seach it klear:
it blik ferbûgd as wie ’t papier,
twa tsjillen boppe ’t piipkrûd;
as ’t nedich wie, soe ‘k yn de wear
foar wa’t noch libbe, ’t wie my ynmoed.

It wie gjin film, mar stjerrend wier:
in autobus lei op ‘e kant
mei boppe iepen lûken;
it wie net nedich om yn ’t spier
foar ’t libben, want de deaden spoeken.

Ik gie ’t gebiet fan libben yn,
want wêzentlik foar each en ear
is net de imitaasje;
wat út it aai brekt, is al klear
foar ’t swimmen, klapleas en mei faasje.